غرر در لغت به معنای خطر است و خطر به معنای مصدری، یعنی در معرض هلاک و تباهی بودن. در اصطلاح فقها نیز غرر از امضای لغوی دور نیافتاده. معنای فقهی آن این است که مبیع یا ثمن در بیع و عرض یا معوض در هر معامله معاوضی در معرض خطر باشد یعنی احتمال نابودی آن عرفاً و عادتاْ مورد التفات و توجه باشد. از امیرالمومنین علی (ع) روایت شده است که « انّ الغرر عمل لا یؤمن معه الضرر» یعنی غرر کاری است که از زیان ایمن نباشد.
